Najslavniji norveški dramatičar nakon Ibsena, njegova je sušta suprotnost. Jon Fosse zakleti je protivnik protivnik psihološkog realizma i majstor minimalizma, u čijim se tekstovima drame zapravo odvijaju ispod površine dramskog teksta.
U Hrvatskoj je prvi put igran 2003., kad je na scenu HNK Split Nenni Delmestre postavila njegove Varijacije o smrti. U međuvremenuZlatko Sviben postavio je na Osječkom ljetu kulture Mir, a Dino Mustapić u ZKM – Noć pjeva pjesme svoje - sve u svemu zamenarivo malo za jednog od najizvođenijih i najprevođenijih suvremenih autora.
Ta je činjenica, barem statistički popravljena lanjskom premijerom HNK Varaždin, predstavom Majka i dijete, a koja je zapravo bila koloplet četiriju Fosseovih jednočinki - Majka i dijete (1997), Popodne (2000), Posjet (2000), Spavaj, dijete moje, spavaj (2000).
Četiri priče o disfunkcionalnim obiteljskim odnosima, u samo godinu dana po drugi put premijerno stižu na domaće repertoare, ovaj put u produkcijskoj suradnji GK Sisak i UAOS, i režiji Roberta Raponje.
