Pošavši od vrlo konkretnih izvedbeno-vizualnih referenci na kultni Tarantinov film Kill Bill iz 2003, odnosno na njegovu glavnu protagonistkinju 'Mladenku', koju se najbolje može opisati kao krvožednu osvetnicu nadljudskih sposobnosti, ponešto simplificiranog psihološkog profila, ali zato čvrstih moralnih stavova i vrlo privlačnog izgleda, Mia Zalukar i Bruno Isaković kreiraju izvedbenu analizu vlastitog dugogodišnjeg profesionalnog odnosa, propitivanja hijerarhijskih struktura unutar kazališnog stvaralačkog procesa i odnosa moći između dvoje, barem u ideji, ravnopravnih partnera. I ne slučajno.
Kill Bill je film o ženskoj protagonistkinji, no zapravo lišenoj bilo kakvih obilježja, osim vizualnih, koji bi je činilo ženom, štoviše 'Mladenka' ima više zajedničkog s žanrovskim westernima ili borilačkim filmovima, kroz viziju muškog režijskog oka. Zalukar i Isaković ne kritiziraju nužno taj princip, ali ga analiziraju, puneći jasne i prepoznatljive vizualne reference svojim vlastitim pitanjima i problemima u stvaranju, pogotovo se fokusirajući na specifičan odnos plesačice i koreografa, kao poligon vječnog pregovaranja, nesvjesnog patroniziranja, i borbe za vlastiti glas unutar kompleksong intimnog-poslovnog stvaralačkog procesa.